HEMELSCHILDEREN(c)

  Sneeuwbomen sneeuwbomen in mei dat verwondert mij niet de bergen verzetten hun zinnen beminnen het bomen beklimmen De Kimpe Marleen 24 mei 2022

rood en geel lonken naar elkaar het wordt een spannend uur er komen oranje bloemekes van op den duur waarom denk ik nu aan goudsbloemen,  aan papavers, aan geluk, aan stukjes paradijs (c) De Kimpe Marleen 6 juni 2022

Niemand meer thuis in het ouderlijk huis. De beeldbuis zet niemand nog aan, en de rustieke kastdeuren piepen niet steeds weer bij het opengaan. Ramen en deuren blijven steevast toe. Een muis wankelt levensmoe op tafel. Thans zijn gastheer voorgoed verdween voelt het zwart clubzeteltje zich down alleen. Terwijl zachte klimroosjes de zijgevel rood verdichten, legt elke kille baksteen zich te luisteren naar het liedje dat moeder ooit zong van Armand Preud'homme: (Het zit in de genen van de stenen, vader bracht ze aan) Als moeder zong was heel het huis in vreugde Als moeder zong van liefd' en levensmoed Als moeder zong en ons het hart verheugde Als moeder zong, was alles, alles goed (c)De Kimpe Marleen mei 2022

 

 

 

 

  Meigeluk de hemel mag eens wenen hopelijk is de laatste kikker niet van het toneel verdwenen hoor ik daar een beverig gekwaak al wat groeit oogt verschenen maar drinkt zich vandaag een stuk in zijn kraag en straks bloeit de junihaag De Kimpe Marleen mei 2022

 

Violet Koninklijk groeide er een paarse Iris in mijn tuin overschaduwd door het Licht daarom schrijf ik dit gedicht het geeft me een klein beetje zicht op vrij vader werd een herinnering maar haar veelbelovend violet bracht zijn horizon een tijdspanne dichterbij allicht inbeelding. (c)De Kimpe Marleen mei 2022